Kültür, mekânın farklı bağlamlarda üretimi açısından mimarlık ve kentsel çevrelerle karmaşık bir ilişki içindedir. Bu çalışma, Ankara’daki kültür merkezleri bağlamında kültür ve mimarlık arasındaki girift etkileşimi incelemektedir. Çalışma, Ankara’nın altı ilçesi—Çankaya, Altındağ, Yenimahalle, Etimesgut, Keçiören ve Sincan—genelinde kentsel kültürel mekânların gelişimini ele alarak, bu merkezlerin ideolojik etkileri nasıl bünyesinde barındırdığını ve kentin sosyo-kültürel yapısına nasıl katkı sağladığını değerlendirmektedir. Bu araştırma, kültürel mekânsallığa eleştirel bir bakış açısıyla yaklaşmakta, kültür merkezlerinin kentlinin ihtiyaçlarına nasıl yanıt verdiğini, kent kültürü üzerinden meydana gelen ideolojik etkileri ve söylemleri nasıl yansıttığını analiz etmektedir. Karşılaştırmalı analiz kapsamında hem nitel hem de nicel yöntemler kullanılmakta; kültürel mekânsallık oranlarının hesaplanması ve kullanıcı geri bildirimlerinin analizi gerçekleştirilmektedir. Bu yaklaşım, kültürel üretim, sunum ve tüketim dinamikleri üzerinden, kültürel temsildeki ve kullanımdaki eşitsizlikleri kültürel tutarlılık üzerinden ortaya koymaktadır. Bulgular, kültür merkezlerinin çok işlevli yapısını vurgulamakta; bu merkezlerin kültürel temsil, kimlik ve kentsel gelişim süreçlerinde nasıl önemli roller üstlendiğini göstermektedir.
Anahtar Kelimeler: Kültür merkezleri, Kent kültürü, Kültürel mekânsallık, İdeoloji, Kültürel tutarlılık, AnkaraCulture exhibits a complex relationship that exists within architecture and urban environments, particularly in how space is manifested through diverse settings. This study explores the intricate interplay between culture and architecture within the context of Ankara’s cultural centers. By examining the development of urban cultural spaces across six districts—Çankaya, Altındağ, Yenimahalle, Etimesgut, Keçiören, and Sincan— the study evaluates how these centers embody ideological influences and discourses in their contribution to the city’s socio-cultural landscape. The research adopts a critical view of cultural spatiality, analyzing cultural coherence and inconsistencies in how cultural centers address the needs of citizens and reflect ideological narratives within urban culture. The study employs both qualitative and quantitative methodologies within a comparative analysis that calculates cultural spatiality ratios and analyzes user feedback. This approach assesses the dynamics of cultural production, presentation, and consumption, revealing the disparities that exist in cultural representation and utilization. Findings highlight the polyvalent structure of cultural centers, emphasizing their role in navigating cultural representation, identity, and urban development.
Keywords: Cultural centers, Urban culture, Cultural spatiality, Ideology, Cultural coherence, Ankara