Mekânın Üretimi ve Sosyal Uyum: Ankara’nın Demirlibahçe Mahallesi’ndeki Romanlar, Iraklılar ve Yerel Halk

Bu araştırma Ankara Demirlibahçe Mahallesi’ndeki dört ana sokakta gerçekleşen sosyo-mekânsal dönüşümlere dayalı mekân üretim süreci ile sosyal uyum meselesini incelemektedir. Çalışma, Romanlar, Irak’ın Telafer şehrinden gelen Türkmen göçmenler ve yerel halktan oluşan üç grubun yoğunlukla bulunduğu bu dört farklı sokağa odaklanarak, ilk olarak bu sokaklarda gerçekleşen mekân üretimi pratiklerinin sosyal uyumu yerel ölçekte nasıl sekteye uğrattığını ortaya koymaktadır. 2014 yılında Iraklı göçmenlerin yoğun bir şekilde mahalleye gelmesine bağlı olarak bu sokaklar, günümüzde gerilimli bir şekilde gerçekleşen mekânsal pratiklere ev sahipliği yapmaktadır. Bu doğrultuda, etnografik saha araştırmasına dayanarak ikinci olarak göçmenlerin mekânsal pratiklerinin aidiyet oluşumuna etkisi ve bu etkinin Romanlar ve yerel halk arasındaki hâli hazırda mevcut olan sosyal uyuma katkısı tartışılacaktır. Uygunluk ve kartopu örneklemi ile gerçekleştirilen toplamda 60 adet derinlemesine ve grup mülakatları vesilesiyle sosyal uyum alanında yapılan çalışma ve projelere eleştirel bir bakış açısı sunmak amaçlanmaktadır. Nihai olarak bu araştırma, üç grubun topluma uyum süreçlerini mekân üzerinden değerlendirerek Demirlibahçe Mahallesi’nde gerçekleşmekte olan sosyomekânsal dönüşümleri ortaya koymayı amaçlamaktadır.

Production of Space and Social Cohesion: Roma, Iraqis, and Locals in the Ankara Neighborhood of Demirlibahçe

This research investigates the relationship between social cohesion and the production of space through the socio-spatial transformations that four specific streets of Ankara’s Demirlibahçe neighborhood have been experiencing. The primary aim of focusing on these four streets, which have been appropriated by three communities (Roma, Turkmen migrants from Iraq/Telafer, and locals) is to scrutinize how the production of space in particular streets hampers possible social cohesion at the local level. These streets have seen ongoing and contentious spatial practices since the massive influx of Iraqi migrants in 2014. Thus, a second aim of the study is to investigate to what extent immigrants’ spatial practices become the basis of their sense of belonging, while in return creating differential spaces within the streets where preexisting social cohesion between the locals and Roma is reshaped. Through the use of a total of 60 in-depth and group interviews, which have been conducted using convenience and snowball sampling, the aim is to both describe, and critically engage, with relevant social cohesion studies and projects. The study presents the ongoing socio-spatial transformations within the Demirlibahçe neighborhood, through tracing three groups’ social cohesion processes in/to space and community.