Çalışmanın amacı, belirli bir coğrafî alan içinde, gelenek ile modernite arasında şekillenen ve zamanla popüler kültürün önemli bir nesnesi haline gelen yeni Ankaralı müzik anlayışının karmaşık ve çok katmanlı yapısını, yerel ve küresel ilişki bağlamında ele almaktır. Çalışmanın teorik çerçevesini, Appadurai’nın öne sürdüğü “küresel kültürel akış” modeli oluşturmaktadır. Bu yaklaşım sayesinde Ankaralı müziğinin etnik, finans, medya, teknoloji ve ideoloji alanları belirlenerek, bu müziği farklı kılan dinamikler açığa çıkarılacaktır. Elde edilen bulgular ışığında, Ankaralı müziğinin etnik alanı geniş bir demografik koalisyona dayanırken, üretim, dağıtım ve tüketim aşamalarına bağlı olarak gelişen finans alanı görece bağımsız bir müzik endüstrisi yaratmıştır. Teknoloji alanı bu müziğe, ağa dayalı bir toplumsal yapı üzerinden temsil hakkı tanırken, medya alanı bu müziğin yerel ötesi temelde inşasına meşruiyet kazandırmaktadır.
Burada kodlanan Ankaralı söylemi ve otantisite arayışı ise, yeni Ankaralı müziğinin ideoloji alanını ortaya koymaktadır.

1980 sonrasında küreselleşme ve dinamikleri; ekonomik bütünleşme politikaları ile birlikte sosyal, kültürel ve siyasal uyum süreçleri ve özellikle sermayeyi kentsel gelişmeye yönlendirmesiyle kentsel mekânı da biçimlendirmektedir. Türkiye’de de küreselleşme dalgasıyla; neo liberal politikalar çerçevesinde yaşanan ekonomik değişim sürecinde, kent mekânı rant sektörü için en karlı yatırım alanına dönüştürülmektedir. Konut sektörü, etkin ve yaygın pazarlama stratejileriyle bu sürece hızla ve kolaylıkla dâhil edilmiştir. Bu gelişmede kentsel ölçekte son onlu yıllarda Ankara/Çayyolu, orta-üst ve üst gelir grubundaki kullanıcılarıyla, ekonomik ve sosyal olarak ayrışmaktadır. Bu ayrışma, fiziksel ve mekânsal kalite düzeyi yüksek olan konut alanlarında belirgindir. Ancak, konut kalitesinin ölçülebilir fiziksel ve mekânsal standartlarıyla birlikte, kullanıcının sosyal ve kültürel isteklerinin karşılanması, yaşam kalitesinde önem kazanmaktadır. Bu noktadan hareketle, bu çalışmada, konut alanlarında kullanıcıların fiziksel ve toplumsal çevre algısı ile kalite kapsamındaki talepleri ve farkındalığı, örneklem alan olarak seçilen Ankara-Çayyolu- Prof. Dr. Ahmet Taner Kışlalı mahallesinde
incelenmektedir. Bu mahallenin 1980’lerle başlayan var oluş öyküsünde, neo liberal politikalar ve kentsel mekânı biçimlendirme yeteneği baş aktör iken, kullanıcıların bu öyküdeki varlığı, yaşam kalitesi ve farkındalıkla tanımlanmaktadır. Böylece elde edilen
çıkarsamalar, yaşanabilir konut alanlarının oluşturulmasında yönlendirici olacaktır.

Türkiye’de kent yönetimi, hukuki açıdan belediyelere tanınmış olan bir yetkiler demeti olarak tanımlanabilir. Cumhuriyet tarihi boyunca bu yetkileri kullanan belediyelerin, kamu politikalarının dönüşümüne ve mevzuatın değişimine koşut olarak kendi yerel özgünlüklerinin dinamikleriyle birbirlerinden farklılaştıkları bilinmektedir. Ancak, bu farklılaşmanın tekil olarak her bir belediyenin yapısal koşulları dikkate alınarak tespit edilmesinde önemli eksiklikler olduğu açıktır. Özellikle son otuz yılda gerçekleşen âdem-i merkezileşme ve merkezileşme dalgalarından her bir belediyenin nasıl etkilendiğinin ortaya konabilmesi, belediye araştırmalarına temel olmak üzere dönemlik resimlerinin elde edilmesi, belediyelerin hakkıyla anlaşılabilmesi için önemlidir. Bu anlamda bu monografi çalışması, daha önce Çankaya Belediyesi için geliştirilmiş monografi yaklaşımını kullanarak Ankara Keçiören Belediyesi’nin mevcut durumunu tespit edip sorun ve potansiyellerini ortaya koymaktadır. Monografide, niteliksel ve niceliksel araştırmalara dayalı olarak Keçiören Belediyesi’nin 2012 yılı itibarıyla dış çevre koşulları, hizmet sunumu, karar verme süreçleri, teknoloji kullanımı ve iletişim alanlarında bütünsel bir değerlendirmesine yer verilmiştir.

Şehir, anlamını şiirin yarattığı ruhta bulan mekândır. Kevin Lynch’in tabiriyle şehir, sonsuz ‘okunaklılık’ sunan bir imgeselliğe sahiptir. Bu sonsuz okunaklılık şiir üzerinden düşünüldüğünde, bir şehrin atmosferini edebi metinler üzerinden anlamaya çalışmanın, zamanın ruhunu şiir-şehir-tarih bağlamında değerlendirmekten geçtiği söylenebilir. Çünkü şiir (genel olarak edebiyat), tıpkı hafıza sahibi bir şehir gibi, varlığı ve kaydettiği hatıralarla hem geçmişe hem de geleceğe salınan önemli bir bellektir. Bu anlamda Divan şiiri ve bu şiirin özgün örneklerinden biri olan tarih manzumeleri de belleğin süreç içerisindeki ‘devamlılık’ ve ‘dönüştürme’ zenginliğine vurgu yapan unsurlardandır. Bu çalışmada, Ankara, şiir üzerinden değerlendirilecektir. XIX. yüzyıl Ankara’sı hakkında, dönemin edebi metinlerinden biri olan divanlardaki tarih manzumelerine yansıyan izleri değerlendirilmeye çalışılacaktır.
XIX. yüzyılda yazılmış divanlar arasında, şu ana dek taranabilen yetmiş metnin üçünde, dört tarih manzumesinin Ankara hakkında olduğu tespit edilmiştir. Bu manzumelerden iki tanesi Câzib’e, bir tanesi Zîver Paşa’ya, bir tanesi de Mahmud Celaleddin Paşa’ya aittir. Bunlardan ilki, Ankara Mevlevihanesi üzerine; ikincisi, Ankara’da yaptırılan bir kışla hakkında; üçüncüsü, Vecîhî Paşa’nın Ankara valiliğine dair; dördüncüsü, Belediye Dairesi’nin yapımı ile ilgilidir. Bunların yanı sıra, sadece başlığında ‘Ankara’ ifadesi geçen
Mahmut Celaleddin Paşa’ya ait Hamidiye Caddesi’nin inşası hakkında bir manzumeye daha rastlanmıştır. Bu çalışma kapsamında, XIX. yüzyılın Ankara’sına dair bu şiirlerden edinilen malzemeler yorumlanarak şehir tarihi araştırmalarına bir katkı sağlamak amaçlanmaktadır.

Çalışmada, Ankara fotoğrafhaneleri tarihinin önemli isimlerinden Foto Osman Darcan tanıtılmaktadır. İstanbul’da tanıştığı ünlü Avusturyalı fotoğrafçı Othmar Pferschy’nin izinden giderek değerli işlere imzasını atan Darcan, aktüalite fotoğrafçısı ve film operatörü olarak görev yaptığı Matbuat Umum Müdürlüğü Foto Film Merkezi’nden ayrıldıktan sonra, 1943’te Ankara Devlet Konservatuvarı Tatbikat Sahnesi’nde sahne fotoğrafları çekmeye başlamış; bu görevi, Devlet Tiyatrosu fotoğrafçısı olarak yaşamının sonuna kadar sürdürmüştür. Aynı zamanda Anafartalar Caddesi’nde açtığı stüdyoda, Ankara’nın önde gelen seçkin kişileriyle tanınmış sanatçıları görüntüleyen usta fotoğrafçı, tüm bu çalışmalar boyunca çektiği hayranlık uyandıran karelerle, meslekteki yetkinliğini sanatkârlık düzeyine ulaştırmayı başarmıştır.