2011 yýlýnda baþlayan Suriye iç savaþý, yoðun bir nüfusun ülkesinden zorunlu olarak ayrýlmasýna neden olmuþtur. 2011-2015 yýllarý arasýnda Suriye sýnýrýnda uygulanan açýk kapý politikasý sonucu Türkiye’de, milyonlarla ifade edilen göçmen nüfus yaþamaya ve bu süreçte kentlerde büyük oranda kendiliðinden geliþen göçmen yerleþimleri oluþmaya baþlamýþtýr. Bu çalýþmanýn iki temel amacý bulunmaktadýr: (1) Ankara ilindeki Suriyeli göçmen nüfusun daðýlýmýný ortaya koymak ve (2) bu daðýlýma göre en yoðun göçmen yerleþim yeri olan Önder, Ulubey ve Alemdað mahallelerinin derinlemesine bir incelemesini yapmaktýr. Araþtýrma, çoðunlukla batý yazýnýnda tartýþýlan “Getto” ve “Kentsel Adacýk” kavramlarýný karþýlaþtýrmalý olarak incelemektedir. Bu kavramlarýn içeriði, kuramsal çerçeveyi þekillendiren bir çýkýþ noktasý oluþturmaktadýr. Araþtýrma yöntemi; nicel ve nitel verilerden bir arada yararlanan karma araþtýrma desenidir. Bu araþtýrma üç mekânsal ölçek içermektedir: Ýl (Ankara), Ýlçe (Altýndað) ve Mahalle (Önder, Ulubey ve Alemdað). Ýl ve ilçe ölçeðinde nicel veri setlerinden yararlanýlarak nüfusun mekânsal daðýlýmý ve benzeþmezlik endeksi hesaplamalarý yapýlmýþtýr. Mahalleler ölçeðinde ise gözlem, anket ve derinlemesine görüþmelerden yararlanýlarak “Kentsel Adacýk” kavramý örnek incelemesi üzerinden tartýþýlmýþtýr. Ankara ili ve Altýndað ilçesinde Suriyeli göçmenlerin mekânsal daðýlýmýnýn orta ve yüksek derecedeki ayrýþmanýn sýnýrýnda olduðu görülmüþtür. Etnik kentsel adacýðýn; oluþumunda, zorunluluk ve gönüllülüðün üst üste bindiði, iþgücünde Siteler bölgesi ile doðrudan baðlantýlý olduðu, kýsmen kendi yerel ekonomisini oluþturduðu, tamamen dýþlayýcý olmayan bir yapýya sahip olduðu tespit edilmiþtir. Kentsel adacýðýn, içerisinde yaþayan göçmen nüfusa hem olumlu hem olumsuz etkileri olduðu görülmüþtür.

The Syrian civil war, which began in 2011, has forced a large percentage of the population to leave the country. Millions of Syrian immigrants have begun to live in Turkey because of the open-door policy implemented by the government at the Syrian border between 2011-2015. This process has led to mostly self-developed ethnic settlements being formed in cities. The two main purposes of this study are: (1) To determine the distribution of the Syrian migrant population and (2) to conduct an in-depth survey of the Önder, Ulubey and Alemdað neighborhoods, which is where most Syrian migrants in Ankara live. The research conducts a comparative study of the “Ghetto” and “Urban Enclaves” concepts mainly discussed in western literature. These concepts constitute a starting point that shapes the theoretical framework. The methodology of the study is a mixed research pattern that combines quantitative and qualitative data. This research includes three different spatial scales: province (Ankara), district (Altýndað) and neighborhood (Önder, Ulubey and Alemdað). The spatial distribution of the population has been visualized, and the dissimilarity index values calculated, by using quantitative data sets at both the provincial and the district scale. The urban enclave concept is discussed at the neighborhood scale through a case study by using observations, surveys and in-depth interviews. The locational preferences of Syrian migrants in Ankara province and in the Altýndað district has caused a medium to high degree of spatial segregation. It has been determined, in terms of the urban enclave, that its formation has been due to both voluntary, as well as forced, factors. This is directly linked to the ‘Siteler’ industrial area of the workforce, which partly constitutes its own local economy and is not entirely exclusive. It has been found that the Urban Enclave has both positive and negative effects on the resident migrant population.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Çalýþma, 2007-2011 arasý Ankara’nýn çeþitli mahallelerinde gerçekleþen 17 eylemi inceleyerek mobilizasyon aðlarýnýn yapýsýnýn yerel protesto olaylarýnýn sonuçlarýyla nasýl iliþkili olduðunu anlamayý amaçlamaktadýr. Araþtýrmanýn verileri polis kayýtlarý ve saha görüþmelerinden oluþmaktadýr. Sonuç olarak olumlu sonuç ile iliþkili iki ayrý mekanizma belirlenmiþtir. Birinci mekanizma verimli bilgi akýþýný saðlayarak katýlýmcýlarýn koordinasyonunu kolaylaþtýrýr. Ýkincisi ise katýlýmcýlarýn arasýndaki güçlü baðlar nedeniyle riskli taktiklerin kullanýlma eðilimini artýrýr. Mobilizasyon aðlarýnýn öncülleri olarak mekansal yapýlar ve enformel sosyal aðlar göze çarpmaktadýr.

This study aims to understand how the structure of mobilization networks relates to the outcomes of collective action by using 17 cases of neighborhood protests in Ankara between 2007-2011. Based on police records and on site interviews, the findings of the study suggest that successful outcomes depend on two mobilization structure related processes; the first one facilitates the efficient flow of information for coordination purposes, while the second increases the tendency of participants to use high-risk disruptive tactics due to the prevalence of strong ties amongst the protagonists. This paper also considers, to some extent, the antecedents of these structures, and shows that they originate from two sources that very much depend on each other: the spatial configuration of the neighborhood in question and pre-existing informal social ties.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Makale Cumhuriyet’in ikinci kuþak bestecilerinden Bülent Arel’in 1940-1965 yýllarý arasýnda Ankara’da geçirdiði eðitim ve çalýþma yaþamý ile Türkiye’de Ýkinci Dünya Savaþý sonrasýnda görülen siyasi ve kültürel deðiþimler arasýndaki koþutluklarý incelemektedir. Klasik Batý müziðinin 19. yüzyýl Osmanlý Ýmparatorluðu’na geliþi ve ardýndan Cumhuriyet’in kültür politikasýnýn temel taþlarýndan biri olmasý, bu alanýn sürekli devlet kontrolünde bulunmasýný da beraberinde getirmiþtir. Cumhuriyet’in tek parti döneminde benimsenen politikalar bir ulus kimliði oluþturmaya öncelik vermiþ ve yeni kurulan Devlet Konservatuvarý’ný bu esas doðrultusunda biçimlendirmiþtir. Bu kurumun ilk mezunlarýndan olan Arel, arkadaþlarýyla beraber konservatuvardaki hocalarýndan farklý olarak Cumhuriyet’in kendi yarattýðý kurumlardan yetiþmiþ ilk kuþaktandýr. Söz konusu kuþak, bu yönüyle aslýnda Cumhuriyet ideallerinin ilk ürünüdür ve çok partili sisteme geçilmesiyle beraber 1950’lerin deðiþen iktidar dengelerine ve kültürel yaklaþýmlarýna raðmen yeniliklere açýklýklarý ve evrenselcilik anlayýþlarý ile Ankara ve Türkiye kültür yaþamýnda iz býrakmýþlardýr. Arel’in görev yaptýðý radyo ve üniversite gibi kamu kurumlarýnýn dönüþümleri ve sivil sanat giriþimlerinin geliþimi çalýþmanýn odak noktalarýný oluþturmaktadýr.

This article examines the parallels between the political and cultural changes in Turkey in the aftermath of Second World War, as well as the education and career of Bülent Arel, a second generation composer of the young Republic, in Ankara between the years 1940-1965. The introduction of classical music into the Ottoman Empire in the 19th century, and its adoption as a keystone of the cultural policies of the early Republic, led to the state dominating the music sphere as part of the efforts within single-party rule in these early years to build a nation-state. Unlike their professors at the State Conservatory, Arel and his contemporaries were members of the first generation raised in the institutions created by the Republic. With their open-mindedness and universalism, this generation has left its mark on the cultural and social life of Ankara and Turkey, despite the balances of power and cultural approaches shifting with the transition into the multi-party system in the 1950s. The main foci of the study are therefore the transformation of public institutions, such as the radio and universities that Arel worked in, as well as his work in the development of civilian art initiatives.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Ankara kent çeperinin önemli bir bölümünü kapsayan Ýmrahor Vadisi, peyzajý ve diðer doðal özellikleri ile kentin ekolojik dengesinin korunmasýnda kritik bir role sahiptir. Vadi uzun süredir kentin en önemli ekolojik alanlarýndan biri olarak kabul edilmiþ ve vadiyi yeþil sistemin parçasý olarak korumak kentin ilk planýndan itibaren öncelikli kararlardan olmuþtur. Ancak, son dönem planlama politikalarýnýn ve uygulamalarýnýn etkisi ile vadinin doðal özelliklerini hýzla kaybettiði görülmektedir. Makale, Ýmrahor Vadisinde meydana gelen deðiþimleri Ankara kent çeperinde gerçekleþen dönüþümlerin güncel bir örneði olarak araþtýrmaktadýr. Makalenin amacý, vadinin deðiþen sürecini analiz etmek ve bu süreci etkileyen faktörleri tespit etmektir. Literatür araþtýrmasýna ve alanda yapýlan görüþmelere dayanýlarak, 2000’li yýllarýn ortasýndan itibaren uygulanan plan revizyonlarýnýn, piyasa güçlerinin ve spekülatif baskýlarýn vadideki gerilimleri artýran ve yoðun yapýlaþmanýn önünü açan esas nedenler olduðu ifade edilebilmektedir. Yeþil kuþak düzenlemelerinin, koruma odaklý arazi politikalarýnýn ve üst ölçekli ekolojik sistemleri dikkate alan plan yaklaþýmlarýnýn ve kararlarýnýn önemi bu çalýþmada ayrýca vurgulanmaktadýr.

Ýmrahor Valley, which covers a significant part of the urban fringe in Ankara, has a crucial role in conserving the ecological balance of city with its landscape and other natural features. The valley has long been considered as one of the most important ecological areas of the city and protecting the valley as part of green system has been a primary objective since the first plan of city. However, the valley has rapidly lost its natural characteristics under the effects of recent planning policies and implementations. This article investigates the changes in Ýmrahor Valley as a contemporary example of the transformations at the fringe of Ankara. The aim of this article is to analyze the changing process of the valley and to determine the factors affecting this process. In the light of previous literature, researches and interviews, it is seen that the plan revisions since the mid-2000s, market forces and speculative pressures have been the main drivers that increase the tension in the valley and pave the way for construction. The importance of greenbelt regulations, protective land policies and the plan decisions taking into account the upper-scale ecological systems are also emphasized in the article.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Makale kapsamýnda Ýmparatorluk’tan Cumhuriyet’e Türkiye’nin modernleþme sürecinin, mimarlýk ve þehircilik alanlarýndaki karþýlýklarý incelenmekte, Ankara Ulus Meydaný’nda bulunan Millet Bahçesi’nin (Belediye-Þehir Bahçesi) tarihçesi; kentin bu süreçte modern bir baþkente evrimleþmesi özelinde yaþanan kronolojik geliþmeler ile paralellik kurularak sunulmaktadýr. 1892’de demiryolunun kente ulaþmasý sonrasýnda tarihsel önemini hýzlý bir biçimde yeniden kazanmaya baþlayan Ankara; tarihi kent merkezi ile tren istasyonunu baðlayan yol doðrultusunda, bugün Ulus olarak bilinen bölgede, aðýrlýklý olarak kamu yapýlarýný içerecek biçimde geniþlemiþtir. Ankara Millet Bahçesi bu oluþumun bir parçasý olarak, 19. yüzyýlýn son çeyreðinde, Ýstasyon Caddesi ile bugün Atatürk Bulvarý olarak bilinen, kentin güneyindeki baðlara doðru giden yolun kavþaðýnda oluþturulmuþtur. Milli Mücadele döneminde bu bölgenin karar ve idare merkezi olarak geliþmesi sonucu Millet Bahçesi’nin önemi artmýþ ve bahçe, dönem Ankara’sýnýn sayýlý rekreasyon alanlarýndan biri haline gelmiþtir. Cumhuriyet’in ilanýndan sonra “Þehir Bahçesi ve Çarþýsý” adý ile yenilenen bahçenin Atatürk Bulvarý hizasýnda yer alan bölümüne sýra dükkânlar yapýlmýþtýr. Zaman içerisinde deðiþen mekânsal pratiklerden ötürü giderek tanýmsýz bir hal alan bahçe-çarþý yapýsýnýn yerine, açýlan mimari proje yarýþmasý sonucu 1967-1981 yýllarý arasýnda, bugün 100. Yýl Çarþýsý olarak bilinen çok katlý çarþý-iþhaný yapýsý inþa edilmiþtir. Sonuç olarak, Ankara’nýn Cumhuriyet’in modern baþkentine dönüþmesi sürecinin tanýðý olan ve bugünün egemen politik gündeminde de bir seçim vaadi olarak yeniden ortaya çýkan “Millet Bahçesi”, incelenmeye deðer bir kentsel mekân örneðidir.

Millet Bahçesi, located in Ulus Square, Ankara, is used in the article to analyze the projections of the Turkish modernization process in the fields of architecture and urbanism. The article draws an analogy with the chronological development of the city during that era. Ankara, which rapidly started to regain importance after the extension of the railroad in 1892, expanded during that period through the road which connected the railroad with the historical city, namely the modern district of Ulus, that contained public buildings. As a part of this development, Ankara Millet Bahçesi was built in the last quarter of the 19th century at the junction of the road from the station (Ýstasyon Caddesi), and the road that lead to the southern vineyards (Atatürk Bulvarý). Due to the development of the district as the administrative center in the period of the Turkish War of Independence, Millet Bahçesi gained prominence and became one of the few recreational areas of the city. After the proclamation of the Republic, the garden was modernized under the name of “The City Garden and Market” and rows of single-storey shops were erected on the side of the garden facing Atatürk Bulvarý. However, as the garden-market complex had become neglected and lost its relevance over time, a multi-storey shopping center and office block was built between 1967 and 1981 following an architectural project competition. In conclusion, through the consideration of the process of transformation of Ankara from a city of the Empire to becoming the modern capital of the new Republic, it is possible to state that Millet Bahçesi has, in its relatively short lifespan, become an example of a public space worthy of examination. By doing so, one can objectively analyze the concept of “Millet Bahçesi” in today’s political context in terms of an electoral pledge.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Eþref Üren (1897-1984) is an artist who lived in Ankara in the last 45 years of his life; acknowledged as an imperative personality in Ankara artistic circles. There are at least 100 Ankara landscapes in major art collections in Turkey that belong to him. This article discusses the Ankara drawings of Eþref Üren which are today in Ýmren Erþen collection, that were drawn after 1939. These drawings reveal fruitful results when analyzed with Turkish drawing history from the literature. Üren has been evaluated mainly as an impressionist painter. Therefore, the French painter André Lhôte’s (1885-1962) influence over Üren’s paintings and drawings, especially his works after 1950 has been undervalued. These drawings also signify some findings as to how Ankara’s urban texture influenced paintings. The first part of the article covers how Üren’s drawing views followed a pattern and matured. In the second part, we will explain the plastic relationship between his drawings and Ankara. The analysis of Eþref Üren’s Ankara drawings, in the light of new data from Eþref Üren’s unpublished drawing pads and diaries, offers a new point of view to André Lhôte’s strong influence over Eþref Üren. What is more, they will point to how Ankara’s urban texture influenced Üren between 1950 and 1980 while he drew these examples.

Eþref Üren (1897-1984), yaþamýnýn son 45 yýlýný Ankara’da geçirmiþ; Ankara sanat çevresinde önemli bir kiþilik olarak kabul edilmiþtir. Türkiye’deki büyük resim koleksiyonlarýnda 100’ün üzerinde Ankara manzara resmi bulunmaktadýr. Bu çalýþma, Eþref Üren’in, Ýmren Erþen koleksiyonunda bulunan, 1939 yýlýndan sonra çizdiði Ankara desenlerinden örnekleri ele almaktadýr. Sözü edilen desenler, literatürden de faydalanýlarak, Türk desen tarihinin analizi eþliðinde incelendiðinde verimli sonuçlar ortaya çýkarmaktadýrlar. Literatürde aðýrlýkla empresyonist bir sanatçý olarak deðerlendirildiði için, Fransýz ressam André Lhôte’un (1885-1962) Üren’in desenleri ve resimleri üzerindeki etkisi özellikle 1950’li yýllardan sonraki çalýþmalarýnda göz ardý edilmiþtir. Desenler ayrýca 1950 sonrasýnda Ankara’nýn kentsel dokusunun resim sanatýna nasýl aktarýldýðý ile ilgili önemli veriler sunmaktadýr. Çalýþmanýn ilk bölümü Üren’in desen anlayýþýnýn nasýl bir geliþim izleyerek olgunlaþtýðýna ayrýlmýþtýr. Ýkinci bölümde Üren’in Ankara kenti ile resim ve desen yaparak kurduðu iliþki açýklanmaktadýr. Üren’in yayýmlanmamýþ desen defterleri ve günlüklerinden elde edilen yeni veriler ile yapacaðýmýz analiz ýþýðýnda Eþref Üren’in Ankara desenlerinin, Türk desen tarihinde André Lhôte’un güçlü etkisinin göstergeleri olduðunu ve Ankara’nýn özellikle 1950 ve 1980 yýllarý arasýnda bu etkiler ýþýðýnda resim sanatýna nasýl yansýdýðýna dair bir bakýþ sunacaktýr.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Araþtýrmanýn amacý müzelerdeki çocuk atölyelerinin öðrenme ortamý olarak incelenmesidir. Araþtýrma, nitel araþtýrma yöntemlerinden, durum çalýþmasý deseni kullanýlarak yürütülmüþtür. Araþtýrmanýn çalýþma grubu Ankara ilinde bulunan ve çocuk atölyesi olan toplam 7 müzeden oluþmaktadýr. Veri toplama aracý olarak atölye ortamlarýnda kullanýlmak üzere araþtýrmacýlar tarafýndan hazýrlanmýþ olan yarý yapýlandýrýlmýþ gözlem formu kullanýlmýþtýr. Buna ek olarak müze ve / veya atölye sorumlularý ile görüþme amacýyla hazýrlanan yarý yapýlandýrýlmýþ görüþme formu kullanýlmýþtýr. Gözlem ve görüþmelerden elde edilen verilerin analizi sonucunda, fiziksel çevre koþullarý açýsýndan atölye ortamlarýnýn genellikle yeterli olduðu ortaya çýkmýþtýr. Ancak, özel gereksinimli bireylerin atölye ortamlarýna katýlýmýný saðlayacak düzenlemelerin eksik olduðu görülmüþtür. Atölye ortamlarýnda donaným unsurlarýnýn (masa, sandalye, vb.) çoðunlukla yeterli olduðu saptanmýþtýr. Teknolojik donaným açýsýndan hemen hemen tüm atölyeler uygun kaynaklara sahiptir. Sarf malzemeleri (farklý renk, doku, boyutta kaðýtlar, fýrçalar, boyalar, açýk uçlu materyaller, vb.) açýsýndan ise atölyelerde kullanýlan materyaller deðiþkenlik göstermekte fakat geliþimsel uygunluk açýsýndan tartýþma yaratmaktadýr. Müze atölyelerinin 4 tanesinde eðitim programýnýn bulunduðu ve 5 tanesinde atölye sorumlusu olduðu görülmüþtür. Atölye ortamlarýnýn eriþilebilirlik açýsýndan uygun donanýma sahip olduðu görülmüþtür.

The purpose of this study is to examine children museum workshops as learning environments. This study was conducted through the use of case study qualitative research methods. The study group consisted of a total of 7 museums in Ankara which have children workshops. A semi-structured observation form, developed by the researchers, was used as a data collection tool in the workshop environments. In addition to this, semi-structured interviews were held with museum and / or workshop educators. According to analysis of the data obtained from observations and interviews, it was found that, in terms of physical environmental conditions, workshop environments were generally sufficient. However, it has been observed that the arrangements to ensure the participation of individuals with special needs in workshop environments are inadequate. That said, equipment such as tables, chairs etc. were found to be generally adequate in workshop environments, and in terms of technological equipment, almost all workshops were found to have appropriate resources. In terms of expendable materials, such as different colored, textured and sized papers, brushes, crayons, open ended materials etc., the materials used in the workshops vary, but their developmental appropriateness is questionable. It was seen that 4 of the museum workshops have educational programs, and 5 of them have workshop educators. It was seen that the workshop environments have suitable equipments in terms of accessibility.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Yaþanan iç savaþ nedeni ile Türkiye 2011 yýlýndan bu yana Suriye’den göç almaktadýr. Bir müddet sonra sýðýnmacýlarýn bir kýsmý farklý Avrupa ülkelerine daðýlmýþ olsalar da büyük bir çoðunluðu, özellikle Hatay, Þanlýurfa, Adana, Ankara ve Ýstanbul’a yerleþmiþlerdir. Bu durum, sýðýnmacýlarýn bütünleþmesi ve kentlerin bu kitlesel göç hareketi için hazýr hale getirilmesi konularýný gündeme getirmektedir. Çalýþmada, Suriyeli sýðýnmacýlarýn, sosyo-mekânsal bütünleþme süreçlerinin parçasý olarak yerleþtikleri bölgelerde ve konut alanlarýnda yaptýklarý uyarlamalarýn araþtýrýlmasý hedeflenmiþtir. Bu doðrultuda, Ankara/Altýndað ilçesine baðlý Önder Mahallesi’nde yaþayan Suriyelilerin kültürel aktarýmlarýnýn ve gündelik ihtiyaçlarýnýn mekânsal yansýmasý olarak mahalledeki konutlarýnýn dýþ mekânýnda yaptýklarý uyarlamalar incelenmiþtir. Suriyelilerin kendi yaþantýlarýndan yeni yaþam alanlarýna ne tür aktarýmlar yaptýklarýný ve konut dýþ mekânýndaki deðiþiklikleri belirleyebilmek için öncelikle Suriye’deki yaþantýlarý araþtýrýlmýþtýr. Çalýþmada, mahalledeki mekânsal deðiþimi saptamak için temel olarak yerinde yapýlan gözlemlerden, Suriyelilerin kendi ülkelerindeki yaþam biçimlerini ve mekânsal yansýmalarýný anlayabilmek için de yazýn ve görsel doküman tarama tekniklerinden yararlanýlmýþtýr. Bunlara ek olarak, mahalle muhtarý ile mülakatlar ve alanda yaþayan Suriyelilerle resmî olmayan görüþmeler yapýlmýþtýr. Bilgi toplama sürecinde edinilen görseller üzerinden yapýlan karþýlaþtýrmalar ve bunlarýn alan çalýþmasý ve yazýn taramasýndan elde edilen verilerden yola çýkýlarak yorumlanmasý alan çalýþmasýnýn esasýný oluþturmaktadýr. Çalýþmanýn bulgularý Önder Mahallesi’ne yerleþen ve giderek nüfuslarý artan Suriyeli sýðýnmacýlarýn zaman geçtikçe bu bölgeyi kendi gündelik yaþamlarýný ve yaþam tarzlarýný devam ettirebilecek bir yer haline getirdiklerini, bu süreçte konut dýþ mekânýnda kendi imkân ve emekleriyle yaptýklarý uyarlamalarýn etkili olduðunu göstermektedir. Çalýþmanýn, kentlerin planlý bir þekilde göç sonucu oluþan konut ihtiyaçlarýna uyum gösterebilmesi için gereken stratejilerin tespit edilmesi, konut alanlarýnda yapýlacak düzenlemelerin göçmenlerin sosyo-mekânsal bütünleþmelerinin bir parçasý olduðunun hatýrlanmasý ve bu kabul ile göçmenlerin barýnma ihtiyaçlarýnýn karþýlanmasýna yönelik politikalarýn geliþtirilmesi konularýna katký sunabileceði beklenmektedir.

Due to the civil war, Turkey has allowed in refugees from Syria since 2011. While some of these refugees have subsequently moved on to other European countries; most of them have settled in Turkish cities such as Hatay, Þanlýurfa, Adana, Ankara, and Istanbul. Consequently, the issues of integration of the refugees and the preparation of the cities for mass migration movement has became a pertinent issue. The aim of this article is to investigate the urban and interior appropriations made by Syrian refugees as part of the process of sociospatial integration in their settlements. In accordance with this objective, the appropriations of Syrians’ settlements in the neighborhood of Önder are examined in terms of how refugees have brought their culture and how it is reflected in their everyday life experiences within their environments. Therefore, the pre-war life of refugees in Syria is analyzed to be able to identify spatial similarities and differences between their lifestyles. In this study, observations on site; unofficial interviews with neighborhood representatives and refugees living in Önder; as well as literary and visual research is conducted to better understand Syrians’ lifestyle and its spatial reflections in their countries. The pre-war and current living conditions of Syrians are compared, based on the visuals and literary research conducted in the data gathering process. This is later interpreted and used as the foundation of the case study. According to the findings of the study, Syrians in Önder, whose population is increasing, have transformed their environment to a place where they can maintain their everyday life and lifestyle. It can be seen that transformations in outdoor environments, created by their own initiativeand labors, has proved effective in this process. Furthermore, it is expected that this study will determine the strategies for adapting housing needs caused by migration in the urban planning processes, as well as remind us that socio-spatial integration is part of the regulations of refugees’ housing. A further aim is to contribute to the development of housing policies that meet the requirements for refugee accommodation.

Makale Özeti | Tam Metin PDF