Bu çalışmada, Başkent Ankara’nın Büyükşehir Belediyesi sınırları içinde yer alan 25 merkez ilçedeki 42 halk kütüphanesi beş unsur itibariyle ulusal ve uluslararası standartlara göre nicelik açısından incelenmiştir. Analiz sonucu, Ankara’daki halk kütüphanelerinin sayı, kullanıcı, personel, derme ve bina açılarından yetersiz ve standartların oldukça uzağında olduğu anlaşılmıştır. Çalışma sonucunda, Ankara için halk kütüphanesi sistemine yönelik acil bir planlamanın yapılması önerilmiştir.

Osmanlı Dönemi’ni takiben kurulmuş olan Türkiye Cumhuriyeti’nin başkenti olan Ankara’ya bu bağlamda önemli sembolik anlamlar yüklenmiştir. Modern Türk Cumhuriyeti’nin temsili olan Ankara kenti, modern ve laik bir devlet olarak küresel tabloda yer edinmeyi amaçlamıştır. Diğer şehirlerden farklı olarak, siyasi alanın merkezinde olması sebebiyle, siyasi alanda olan dönüşümleri mekân üzerinden okumak mümkündür. Bu bağlamda, Ankara’nın en büyük ve nüfusu en fazla olan ilçelerinden Keçiören 1994 yılı sonrası siyasi sahada olan dönüşümler sonucunda tamamen değişmiştir.
Bu çalışmanın amacı, Ankara’nın Keçiören ilçesinde 1994 yılı sonrası başlayan ve hâlâ devam eden dönüşümü incelemektir. AK Parti mimarisinin üzerinde durularak bu dönüşümün etrafında sosyal, politik, kültürel ve ekonomik sahalarda meydana gelen değişimler incelenecektir. Bu çalışma ile amaçlanan, geçmişi sadece fiziksel olarak değil, bunlar ile iç içe geçmiş sosyal ve siyasi olarak da benimsemiş yeni bir mimari oluşumun incelemesini Pierre Bourdieu’nun sosyolojik kavramları ile yapmaktır.

Günümüz dünyasında kentler ve yerel yönetimler hızla dönüşmektedir. Dönüşümün hızı ve niteliği, dönüşümü farklı bağlamlar ve örnek olaylara bakarak incelemeyi, irdelemeyi ve kaydetmeyi güçleştirmektedir. Farklı yerel yönetimlerin özgün deneyimlerinin sahadan gelen verilerle toplanmasında sorunlar yaşanmaktadır. Bu sorunlar hem yeni kuramsal yaklaşımların geliştirilmesini zorlaştırmakta, hem de uygulayıcılar için yeni çözümler geliştirilmesini engellemektedir. Bu anlamda, bir kişi, kurum ya da olayın farklı
boyutlarıyla belli bir dönem için derinlemesine incelenmesi anlamına gelen ve geçmişte de önemli örnekleri bulunan “monografi” türü çalışmalara ihtiyaç duyulmaktadır. Bu çalışmada, bu ihtiyaçtan yola çıkılarak öncelikle yerel yönetimler için günümüz koşulları dikkate alınarak bir monografi yöntemi geliştirilmiştir. Bu yöntem geliştirilirken, bir yerel yönetimin günümüz koşullarında bütünsel olarak anlaşılabilmesi için kavranması gereken temel alanlar belirlenmiştir. Belirlenen bu yöntemle 2010 yılında niteliksel ve niceliksel araştırma yöntemleri kullanılarak Çankaya Belediyesi üzerine bir çalışma yürütülmüştür. Çalışmayla Çankaya Belediyesi’nin 2010 yılı monografisi; dış çevre, hizmet sunumu, karar verme süreçleri, teknoloji kullanımı ve iletişim alanlarında ortaya konmuştur.

Ankara, Cumhuriyet’in ilanını takip eden yıllarda Türk edebiyatına yön veren önemli edebî muhitlerden biri olmuştur. Ankara’nın bu dönemde edebî muhit olmasında başkent seçilmesinin ve devletin bu şehirden yönetilmesinin önemli bir etkisi vardır. Bununla birlikte Cumhuriyet öncesinde de Ankara’da belirli bir edebî birikiminin varlığı dikkat çekmektedir. Şehirde, Selçuklu ve Osmanlı dönemlerinde kuvvetli bir tasavvuf ve divan edebiyatı geleneği var olmuştur. Ankara’nın, tarih boyunca pek çok divan ve halk edebiyatı şairi yetiştirdiği görülür. Bu dönemlerde medrese, tekke, cami gibi edebiyat mahfillerine** ilave olarak bazı meyhaneler, hanlar, kahvehaneler, konaklar, bağ ve bahçeler de edebiyat mahfili özelliği gösterir.
Özellikle 1919-1922 yılları arasında Mustafa Kemal Atatürk’ün şehri, Millî Mücadele merkezi yapmasına bağlı olarak Ankara’daki edebiyat hayatı canlılık kazanmıştır. Millî Mücadele Dönemi’nden Cumhuriyet’in ilanına kadar olan sürede Tâceddin Dergâhı, Kuyulu Kahve, Merkez Kıraathanesi, Hakimiyet-i Milliye ve Yenigün gazetelerinin idarehaneleri, Anadolu Lokantası, Teceddüt Lokantası, Abdullah Efendi Lokantası, Muallimler Birliği, Şehir Bahçesi, Dayko’nun Tütüncü Dükkânı ve Efe Haydar’ın Meyhanesi Ankara’daki edebiyat hayatını zenginleştiren önemli edebiyat mahfilleri olmuştur.

Jeoturizm, günümüzde en çok talep gören özel ilgi turizmi türlerinden biridir. Diğer yandan iyi yönetilmeyen turizm, destinasyonlar üzerinde olumsuz ekonomik, sosyo-kültürel ve çevresel etkiler ortaya koyabilmektedir. Bu nedenle tüm turizm türlerinin sürdürülebilirlik yaklaşımı içinde yönetilmesi oldukça önemlidir. İlk kez 1987 yılında “Ortak Geleceğimiz” isimli raporda değinilen ve kalkınmanın temeli olan sürdürülebilirlik kavramının; sosyal, ekonomik ve çevresel sürdürülebilirlik şeklinde üç boyutu bulunmaktadır. Bu araştırmanın amacı, Kızılcahamam - Çamlıdere Jeoparkı örneğinde sürdürülebilir turizme yönelik uygulamaları değerlendirmektir. Bu kapsamda, yerel ilgi gruplarının jeopark alanının yönetiminde sürdürülebilir turizm yaklaşımının önemi konusundaki görüşleri belirlenmiştir. Araştırmada nitel araştırma tekniği kullanılmıştır. Bu kapsamda veriler; yazılı kaynaklardan (literatür taraması), gözlem ve görüşme (mülakat) yoluyla toplanmıştır. Elde edilen bulgular sonucunda, Kızılcahamam – Çamlıdere Jeoparkı’nda turizmin sürdürülebilirliği açısından; fiziki ve yasal koruma, yönetim, yetişmiş kalifiye eleman, sürdürülebilir finansal kaynak, yerel katılım ve eğitim konularında eksiklikler tespit edilmiştir. Söz konusu bu eksikliklerin ise, UNESCO GGN (Global Geopark Network) kriterleri dikkate alınarak giderilmesi mümkündür.

Bu çalışma, iç mekân tasarımları ve mobilya tasarımlarındaki modern uygulamaları ile Cumhuriyet dönemi mimarlığında etkin bir rol alan Selahattin Refik’i konu edinmektedir. Tasarımlarında döneminin uluslararası sanat ortamının en yeni ve popüler sanatı Art Deco’yu uygulayan Selahattin Refik, iç mekân ve mobilya tasarımları ile Atatürk’ün de beğenisini kazanmış; tasarımları Cumhuriyet’in ilk yirmi yıllık döneminde etkili olmuştur. Bu çalışma özellikle onun Türkiye Cumhuriyeti’nin ilk Cumhurbaşkanlığı Konutu olan Atatürk Müze Köşkü’ndeki, Atatürk için düzenlediği Çalışma Odası’nın iç mekân ve mobilya tasarımlarına odaklanmıştır.
Türkiye’nin özgün Art Deco sanatı uygulamalarının başında gelen Çalışma Odası, Selahattin Refik’in dönemin modern sanatını uygulamadaki özgünlüğünün ve yetkinliğinin yanı sıra Cumhuriyet’in iç mekânlara yansıyan modern kimliğini de örnekleyen öncü bir uygulama olmuştur.

1890’lı yılların başında Sultan II. Abdülhamid’in emri ile Yıldız Sarayı bahçesine kurdurulan Yıldız Çini Fabrika-i Hümayunu, Osmanlı sanayisinin önemli bir adımı olmakla birlikte, aynı zamanda Batılı devletlere karşı da bir prestij göstergesi olmuştur.
Yıldız Çini Fabrika-i Hümayunu, üretime geçtiği 1894 yılından, üretimin durdurulduğu 1909 yılına kadar geçen süre içerisinde Osmanlı modernleşmesinin takip edilebildiği eşsiz eserler üretmiştir. Bu 15 yıllık dönem içerisinde, özellikle 19. yüzyılın ikinci yarısında, Avrupa’da moda olan Art Nouveau akımının etkisi ile imal edilen porselen objeler oldukça dikkat çekicidir. Günümüzde farklı müze ve koleksiyonlara dağılmış olan bu eserlerden bir grup, Ankara Etnografya Müzesi Porselen Koleksiyonu içinde yer almaktadır. Araştırma kapsamında müze koleksiyonunda bulunan, Art Nouveau üsluba sahip eserler incelenmiş ve değerlendirilmeye çalışılmıştır.