DOWNLOAD | Ýngilizce Tam Metin

Bu makale, Çinçin Baðlarý’nda hâlâ yaþamakta olan, kentleþmenin ikinci ve üçüncü kuþak göçmenlerinin kolektif mekânsal anlatýlarýndaki iþ kavramý üzerinden kentsel dönüþümü yeniden çerçevelemeyi amaçlamaktadýr. Araþtýrmanýn yöntemi tarihsel veri ile kolektif mekânsal anlatýlarýn yorumlanmasýna dayanmaktadýr. 2018 yýlý Mayýs ayý ve 2019 yýlý Mayýs-Eylül aylarý arasýnda gerçekleþtirilen saha çalýþmasýnda, oto-etnografik haritalama ve feminist metodolojilerden faydalanýlmýþtýr. Araþtýrmanýn bulgularý üçlü bir önerme ile çerçevelenebilir: (i) Katýlýmcýlarýn kolektif mekânsal anlatýlarý öncelikle yerin tarihinin, emeðin tarihi olduðuna iþaret etmektedir. Çinçin kayýt dýþý çalýþan mezarlýk iþçilerinden ücretsiz ev iþçilerine, dükkân sahibi esnaftan iþportacýlara, eðlence sektöründe çalýþan müzisyenlerden farklý hizmet sektörlerinde kayýtlý ve sözleþmeli çalýþabilen iþçilere, sanatçý ve oyunculardan memurlara varan geniþ bir yelpazede çok çeþitli iþlerin ve iþçilerin semti olarak betimlenmektedir. (ii) Anlatýlar bu anlamda, iþi salt ekonomik deðil ayný zamanda sosyomekânsal bir kurum olarak yorumlar ve bu yüzden iþlerin çeþitliliði kolektif bir “biz olma,” “Çinçinli olma” iddiasý taþýmaktadýr. Bu iddia, yerin hafýzasýnýn silinmesine ve suçla damgalanmaya karþý bir direniþ sergilemektedir. (iii) Anlatýlar son olarak, iþ ile kentin dönüþümü arasýnda diyalektik —tarihsel, duraðan olmayan, çok aktörlü ve çoklu süreçleri kapsayan— bir iliþki olduðuna iþaret etmektedir. Önce iþ ve kentleþme, daha sonra iþ ve devlet kanallý kentsel dönüþüm arasýndaki diyalektik iliþkiye dikkat çeken bu yorumsal çerçeve, kentsel dönüþüme kentsel rant ve konut baðlamýnýn ötesinde; dönüþümün muhtelif iþlerin çoklu aktörlerinin yaþantýsýna nasýl yansýdýðý üzerinden iþaret eder. Bu çerçeve, yerin özgül tarihi analiz edilerek, emek odaklý kentsel süreçler önermek için eleþtirel bir zemin inþa edebilir.

This article aims to re-frame an example of urban transformation through the consideration of the collective spatial narratives of second and third-generation urban migrants who are still living in Çinçin Baðlarý. The method utilized in the research is the interpretation of historical data and collected spatial narratives. During the fieldwork conducted between May 2018 and May-September 2019, autoethnographic mapping and feminist methodologies were used. The research findings can be summarized in the following threefold proposition: (i) The participants’ collective spatial narratives point out that the primary history of the area is one of labor. Çinçin is described as being a district that includes various workers, from undocumented cemetery workers to unpaid houseworkers, from shopkeepers to street vendors, from musicians working in the entertainment industry, to documented workers in different service sectors, from artists and actors to civil servants. (ii) The narratives demonstrate that work represents not only an economic, but also as a socio-spatial institution, and that the workers from a diversity of professions all share the collective claim of “we’ness”, in the sense of “being from Çinçin.” This claim is also evidence of resistance against stigmatization and the erasure of local memories. (iii) The narratives ultimately point to dialectical relationship consisting of historical, non-stationary, multi-actor, and dialectical aspects that exist between work and urban transformation. This interpretive framework draws attention to the fact that the foundational dialectical relationship that historically exists between work and urbanization, and then work and state-led urban transformation, goes beyond a mere consideration of urban rent and housing. Instead, this relationship demonstrates how the transformation reflects the lives of multiple actors in a wide range of professions. This framework leads to the production of a critical ground for proposing labor-centered urban processes, consisting of multiple actors’ urban experiences of diverse works, through the analysis of the distinctive history of places.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Eski zamanlardan bu yana gelen sembol ve anlatýlarla üzüm, nihai ürünlerinden olan þarabý saran kutsallýk ve kâfirlik ikilemi sebebiyle diðer tarýmsal ürünlerden ayrýlýr. Üzüm ve þarap üretimi toplumlarýn mirasýna dair çeþitli anlamlara sahiptir ve bu kalýt bir ülkenin doðduðu topraklarýn özelliklerini ve zenginliðini taþýr. Çalýþmada, üzüm ve þarabýn Anadolu’daki antik kökenlerinden modern Türkiye’ye kadar uzanan tarihsel bir incelemeden sonra, Ankara ve bölgesinin baðlarý, üzüm ve þarap üretim mirasý konu edilmektedir. Bað kelimesi, sadece üzüm baðýný deðil, ayný zamanda bir kent ve üzüm mirasý arasýndaki giderek kopan baðlarý metaforik olarak anlatmaktadýr.
Yetmiþ yýl öncesine kadar baðlarla çevrili olan ancak bugün, bað mekânlarýný ve kültürünü büyük ölçüde yitirmiþ olan Ankara kenti, baðlarý ve bað evleri, þarap üretim ve eðitim birimleri (Atatürk Orman Çiftliði, Yüksek Ziraat Enstitüsü, þaraphaneler), ve ilçeleri (Kalecik, Akyurt) üzerinden incelenmektedir. Temel amacý Ankara ve bölgesinin kültürel ve mekânsal tarihini, daha önce bahsedilen baðlamda çalýþýlmamýþ bir çerçeve ve yöntemle tartýþmak olan çalýþma, Ankara’da üzümün mirasýnýn zenginliði ve bozuma uðramasý süreçleri içerisinde aktörler, aðlar ve politikalarý çözümlemektedir. Bu baþlýklar altýnda ele alýnan üzüm ve þarap üretim kapasiteleri, doðal ve kýrsal potansiyellerin deðerlerinin de gösterdiði gibi, bir zamanlar Engürü (Farsça’da üzüm) olarak anýlan kentin artýk bu isimle yaþamadýðýný bir kere daha gözler önüne sermektedir.

The panoply of symbology and narratives that surround the grape, right from ancestral times, include dichotomous contours of both the sacred and profane, and distinguishes the final product, wine, from any other agricultural product. It can therefore be said that grape and wine production carry a multiplicity of historical meanings which convey the very characteristics and richness of the land and the soils of its origin. In this context, following an initial historical review of grape and wine from its ancient origins in Anatolia until modern Turkey, this paper focuses on Ankara’s heritage of vineyard landscapes, grapes, and wine production while providing a critical assessment of its overall legacy. The aim is therefore to not only link together the vine plant and the soil, but also the people and their territory. Unfortunately, the heritage of wine production is fading away. While the Turkish word for the vineyard is bað, which also means “connection,” the connection between the city and its legacy is weakening.
This research constructs a socio-cultural history of wine production which combine, with an emphasis on Anatolia, sociological/ ethnographic and urbanist approaches to demonstrate the importance of grape and wine for civilizations. By referring to the geography of Anatolia and its suitability for grape production, the research also investigates the spatial features of that history, with a particular focus on Ankara. The viticulture of the city seventy years ago, when it was surrounded by vineyards, is now no more, although the living landscapes (vineyards and houses), wine production and education facilities (Atatürk Forest Farm, Faculty of Agriculture and wineries) and the towns (Kalecik, Akyurt) still remain. The main objective of this study is to contribute to the history of Ankara, which has never been specifically studied through the approach described above, thus simultaneously shedding light on the socio-cultural and spatial history of the region itself. To summarize the results obtained from the research, it can be seen that a nexus of actors, networks and policies exist between the periods of enrichment, and the destruction, of the legacy of grape in Ankara. A city that was once called Engürü (the Persian word for grape) is no longer worthy of that name, and the city is symbolic of the current decline of grape and wine production in Turkey, as well as the degrading perception of the industry in the country.

Makale Özeti | Ýngilizce Tam Metin

Osmanlý Devleti, yetiþmesi için en uygun coðrafi þartlarý Anadolu’da, Ankara ve çevresinde bulan Ankara (tiftik) keçisi yetiþtiriciliðinde yaklaþýk 500 yýl rakipsiz konumda bulunmuþtur. Ancak Ankara keçilerinin çeþitli yollarla ülke dýþýna çýkarýlarak Güney Afrika ve Amerika’da da yüksek verimle yetiþtirilmeleri ile bu konumunu giderek kaybetmiþtir. Bu çalýþmada, Ankara keçilerinin yitiriliþ öyküsünden bir kesit olarak Nisan 1908’de Avusturya hükûmetinin, Osmanlý hükûmetinden Bosna ve Hersek’te yetiþtirilmek üzere Ankara keçisi satýn almayý talep etmesi ve bunun yol açtýðý geliþmeler ele alýnmaktadýr. Çalýþma, Avusturya hükûmetinin söz konusu talebine ve bu talebe Osmanlý hükûmetinin verdiði karþýlýða ýþýk tutarken, bu vesile ile Ankara keçilerinin dolayýsýyla tiftik ticaretinin Osmanlý Devleti için önemine ve tiftik tüccarýnýn tepkileri ile Osmanlý Mebusan ve Ayan meclislerinde bu hususta dile getirilen düþüncelere dikkat çekmesi bakýmýndan önem arz etmektedir.

The breeding of Angora goats in Ankara, the area with the most suitable geographical conditions in Anatolia, meant that the Ottoman Empire was unrivaled for around 500 years in the breeding of these animals. However, after Angora goats had been taken out of the country and successfully raised in South Africa and America, the Ottoman Empire began to lose its superior position. In this study, an extract from the story about the disappearance of Angora goats, the Austrian government’s request to the Ottoman government in April 1908 to purchase Angora goats to breed in Bosnia and Herzegovina, and the subsequent developments of the request are investigated. The study is also significant because it highlights the importance of Angora goats and the mohair trade for the Ottoman Empire, and the reactions of both mohair merchants and members of the Ottoman parliament.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Somut ve somut olmayan kültürel mirasýn; süreklilik, karþýlýklý fayda ve pekiþtirilme özelliklerinden hareketle bütüncül olarak korunmalarý gerekmektedir. Savaþ, göç, küreselleþme ve turizm gibi nedenler somut ve somut olmayan kültürel mirasýn yok olmasý tehlikesini artýrmaktadýr. Bu baðlamda, somut ve somut olmayan kültürel mirasý ender, ilginç ve ulusal bir durum olmaktan çýkarýp, yöresel farklýlýklar gösterebilen gündelik yaþamýn ve yapýlý çevrelerin her noktasýnda bulunan ve sürekli olarak yok olma tehlikesiyle karþý karþýya olan kültürel deðerler olarak görmek gerekmektedir. Kültür varlýklarýnýn korunmasý süreci, fiziksel olarak iyi koþullarý saðlamanýn yanýnda, kültür varlýðýnýn coðrafi ve sosyo-ekonomik anlamda bütünlüðüne saygý gösterilmesi gerekliliðini de kapsamaktadýr. Kültür varlýðý ve mirasýnýn coðrafi ve sosyoekonomik bütünlüðüne saygý gösterilmesi ve sürekliliðinin saðlanmasý için coðrafi iþaret kavramý gündeme gelmiþtir. Coðrafi iþaret, el sanatlarý ürünlerinin korunmasýný ve belli bir standartta üretiminin saðlanmasýný kolaylaþtýrýr, diðer bölgelerde üretilen ürünlerle karýþmasýný önler ve yurt içinde ve yurt dýþýnda ürünlerin kolayca tanýtýlmasýna olanak saðlar. Günümüzde geleneksel ve çaðdaþ yaklaþýmlarla iþlevlerini çeþitlendirmekte olan müzeler, sadece kültür varlýklarýnýn toplanmasý, korunmasý, sergilenmesi ve eðitim amacýyla kullanýlmasý baðlamlarýnda deðil, ayný zamanda turistik açýdan tanýnmalarýný saðlayacak stratejilerin geliþtirilmesi ve uygulanmasý süreçlerinde göz önünde olan kurumlardýr. Müze, kültürel miras yönetiminde, coðrafi iþaretli ürünlerin akademik baðlamda araþtýrýlmasýnda ve halklara sosyal ve ekonomik getiriler saðlanmasýnda önemli bir rol oynar. Müze, kültür sektöründe yaþanan geliþim ve deðiþimlerin birincil kaynaðý ve kültürün sürdürülebilirliðine iliþkin denemelerin gerçekleþtirilebileceði bir enstitüdür. Bu özelliðiyle kültürel mirasýn sürdürülmesinin anahtarýdýr. Çalýþmada, Türkiye’deki müzelerin; coðrafi iþaretli ürünlerin sergilenmesi, yorumlanmasý, tanýtýlmasý ve coðrafi iþaret kavramý hakkýnda eðitim vermek amacýyla kullanýmý konularýndaki geleneksel ve çaðdaþ yaklaþýmlar Ankara ili el sanatý ürünleri özelinde örneklendirilmiþtir.

It is important that tangible and intangible examples of cultural heritage be integrally preserved for reasons of continuity, mutual benefit, and reinforcement. In recent years, highly significant factors such as war, migration, globalization, and tourism have revealed the fragility of cultural heritage. It is therefore essential to recognize the value of cultural heritage as a national treasure that is able to highlight regional differences, but is under constant danger of extinction. In order for cultural heritage to be preserved, the geographical and socio-economic integrity needs to be respected and benign physical conditions be provided. The main purpose of determining the geographical indication (GI) is to protect local/ traditional products (agriculture, mines, handicrafts, and industrial products etc.). GI is a way of distinguishing between local products, and those produced domestically in other regions or imported from abroad. In terms of cultural heritage, there are three important aims of GI: preserving traditional knowledge and cultural values, supporting local products and rural development, and contributing to tourism. Museums today can be seen as being institutions that are not only concerned with the preservation of cultural heritage for collecting, preserving, exhibiting, and training purposes, but also in consideration of the development and implementation of strategies that will enable them to be valuable centers of tourism. In this study, the traditional and contemporary approaches of the exhibiting, researching, introducing, and teaching of geographically indicated products of museums in Turkey are examined, and the publicity, education and research activities that are implemented with geographically indicated products are exemplified through the example of Ankara.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Hýzlý, düzensiz ve doðanýn arzýndan yararlanmak yerine doðayý tahrip eden kentleþme yaklaþýmý nedeniyle kentlerde yer alan su sistemlerinin yapýsý deðiþtirilmekte, bozulmakta ve kentten koparýlmaktadýr. Bunun sonucunda; akarsu akýþ rejimi deðiþmekte, infiltrasyon azalmasýyla taþkýn artmakta, yeraltý taban suyu seviyesi düþmekte, akarsu biyolojisi bozulmakta ve rekreasyonel deðeri azalmaktadýr. Bu çalýþma ile Ankara Çayý örneðinde kent içinde baskýya maruz kalmýþ akarsularýn fonksiyonlarýnýn sürdürülebilirliði için ekolojik yönden incelenip kentten koparýlmýþ olan akarsularýn doðaya ve kente yeniden kazandýrýlmasý hedeflenmiþtir. Akarsu, ekolojik yönden su zonu ve kenar zonu olarak iki bölümde incelenmiþtir. Su zonundaki deðerlendirme kanal yapýsý ve doðal akarsu yataðý incelenerek yapýlmýþtýr. Kenar zonu ise kentsel yoðunluða göre beþ farklý bölgeye ayrýlmýþ ve alan kullanýmlarýnýn ekolojik göstergeler üzerindeki etkileri hesaplanmýþtýr. Arazi kullanýmlarýndan yola çýkýlarak gerçekleþtirilen sayýsal deðerlendirme ve kilit süreç analizleri, hýzlý kentleþme ve yoðun tarýmsal faaliyetler nedeniyle Ankara Çayý’nýn niteliklerinin doðal fonksiyonlar bakýmýndan yetersiz olduðunu ortaya koymuþtur. Kýsa dönem onarým planý için ekolojik potansiyel %21, uzun dönem onarým planý için ise %65’dir. Sonuç olarak, Ankara Çayý’nýn doðaya ve kente yeniden kazanýmý için çevresel planlama ve yönetim stratejileri ortaya konulmuþtur.

A consequence of erratic and rapid urbanization has been to destroy nature instead of taking advantage of it. This has meant that the structure of water systems in urban areas has become degraded and detached from the city, which in turn has led to stream flow regime changes, flood increases with infiltration decrease, groundwater level decreases, deterioration in stream biology and reduction in recreational value. The aim of the study is to reemphasize, taking an ecological viewpoint, the sustainable value of the rivers, following the pressure they have undergone due to urbanization. In this reevaluation, the river was considered as having two components: a water zone and an edge zone, within which the evaluation channel structure and the natural riverbed in the water zone were examined. The edge zone was divided into five different regions, according to urban density, and the effects of the uses of the land in terms of ecological indicators were calculated. Quantitative evaluation and key process analysis, based on land uses, have revealed that rapid urbanization and intensive agricultural activities have had a detrimental effect on the ecological qualities of Ankara Stream. It has been determined that the ecological potential for recovery is 21% for the short-term restoration plan, and 65% for the longterm restoration plan, and, as a result, environmental planning and management strategies have been introduced for the recovery of Ankara River for the benefit of both the environment and the city.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Cumhuriyetin ilaný ile birlikte; baþkent olarak kabul edilen Ankara’nýn nüfusu çok hýzlý bir þekilde artmýþ, bu süreçte karþýlaþýlan en önemli sorunlardan biri de konut sorunu olmuþtur. Bununla birlikte Cumhuriyet rejimi ideolojisiyle birlikte çaðdaþ bir kent hedefiyle geliþen Ankara; kararlarýn alýndýðý, yeni çözümlerin denenerek, sorunlara farklý yaklaþýmlarýn sunulduðu bir kent olmuþtur. Bu baðlamda Ankara, imar sorununa çözümler ve yaklaþýmlar açýsýndan Türkiye’deki imar anlayýþýný tanýmlayan bir rol oynamýþtýr. Ülke çapýnda geliþtirilen konut politikalarý için þekillendirici bir rol oynayan Ankara kenti, mülk-konut anlayýþý ile yapýlan arsa–altyapý programlarýnýn ilk örneðini de Yenimahalle ilçesinde barýndýrmaktadýr. Konut sorununun çözümlenmesi amacýyla pek çok kurumun bir araya gelmesi sonucunda bu bölge için hazýrlanan imar planlarý ile burada tasarlanan “yaþam” ülkemiz baðlamýnda eþsiz olup, dönemin kültürel, ekonomik, siyasal, bilimsel ve estetik özelliklerini bir bütün olarak bünyesinde barýndýrmaktadýr. Ancak herhangi bir koruma durumu söz konusu olmadýðýndan, 1948 yýlý ve sonrasýnda yapýlan bu konutlardan, günümüze çok az sayýda örnek barýndýrmakla birlikte; çok hýzlý bir þekilde yerlerini apartmanlara býrakmaktadýr. Günümüzde toplam yapý stoðunun yaklaþýk % 2,5’una ulaþýlabilen bu konutlarýn korunmasýna yönelik henüz bir adým atýlmamýþtýr.
Bu çalýþma kapsamýnda Yenimahalle’de bulunan müstakil konutlardan günümüze kalan örneklerin tespit ve belgelemesi yapýlmýþ, yapýlarýn mevcut durumlarý üzerinden özgünlük ile deðiþme ve bozulma baðlamýnda problemleri saptanmýþtýr. Yapýlarýn “deðerli” kabul edilebilmeleri için gerek duyulan kriterler, hem geleneksel yapýlar için tespit edilmiþ olan mimari miras, hem de DOCOMOMO tarafýndan tespit edilmiþ olan modern mimarlýk mirasý baðlamýnda araþtýrýlmýþ ve tespit edilmiþtir. Tespit edilen konutlar bu kriterlere göre deðerlendirilerek, korunmalarýna yönelik öneriler sunulmuþtur.

One of the most important problems encountered in Ankara following the declaration of the Republic was housing. The announcement of Ankara as the new capital led to a sharp rise in the population of the city, and the desire to accommodate for this rise in a manner suitable for a developing modern city means that Ankara has played a complementary role in the development of Turkish zoning perceptive, in terms of approaches and solutions to the housing problem. The city of Ankara, which plays a formulative role in the housing policies that are developed throughout the country, also hosted the first example of the land-infrastructure programs that were instigated following an appreciation of the housing of the Yenimahalle district. The zoning plans that had been developed by a number of institutions were combined together to resolve the housing problem, which means that the dwellings in the area are nationally unique in retaining some of the cultural, economical, political, scientific, and aesthetical properties of the era. However, since there were no preservation initiatives, most of the buildings constructed since 1948 have been demolished and replaced by apartments. Furthermore, no attempt has been made to preserve the 2.5% of the dwellings that still remain.
This study is concerned with determining and documenting the remaining examples of detached houses in Yenimahalle, as well as identifying their problems in terms of originality, alteration, and deterioration, based on the current state of the buildings. The criteria required for the buildings to be accepted as being ‘valuable’ have been researched and evaluated in terms of both the architectural heritage determined for traditional buildings, and of their modern architectural heritage, as specified by Docomomo. Following the evaluation according to these criteria, suggestions for the protection of the buildings are presented.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Hristiyanlýðýn ilk dönemlerinden itibaren martirlik ve azizlikle ilgili inanç ve dinî pratikler oluþmaya baþlamýþtýr. Özellikle Erken Hristiyanlýk döneminin þartlarý bu ritüelleri belirlemiþ ve tetiklemiþtir. Hristiyanlýðýn ilk dönemlerinde inananlara karþý gerçekleþtirilen zulümler onlarý çeþitli zorluklara ve iþkencelere maruz býrakmýþtýr. Hristiyanlýk karþýtlarýnýn en büyük kolu olan pagan inancýný sürdüren Roma Ýmparatorluðu mensuplarý, Paganizme karþý tüm dinî hareketleri þiddetle bastýrmaya çalýþmýþtýr. Baskýlar ise Hristiyanlarýn direncini artýrmýþ ve Hristiyanlýðýn yayýlmasýna zemin hazýrlamýþtýr. Ancak Hristiyanlar bu zulüm karþýsýnda inançlarýný korumak için büyük fedakârlýklar yapmýþlardýr. Bununla birlikte bu þiddet ortamý dinî kahramanlar yaratmýþ ve söz konusu kahramanlar kendilerini Tanrý yolunda kurban ederek Tanrý kutsallýðýna þahitlik / martirlik etmiþlerdir. Ýnananlar kutsal saymaya baþladýklarý martirlerin hatýralarýný yaþatmak için geride býraktýklarýný da kutsal sayarak yüceltmiþlerdir.
Bu çalýþmanýn konusu olan Erken Hristiyanlýk döneminde yaþamýþ ve kültü yüzyýllarca yaþatýlmýþ Galatia’nýn en önemli azizlerinden Aziz Martir Platon’dur. Aziz Platon yaþadýðý dönemde zulümlere maruz kalmýþ ve daha sonra martirlik mertebesine ulaþmýþtýr. Çalýþmada Aziz Platon’un hagiografik ve dönem kaynaklarýndaki yeri ve Bizans resim sanatýndaki örnekleri incelenmiþtir. Aziz Platon’un 6. yüzyýlýn sonundan 14. yüzyýla kadar ikona, röliker, duvar resimleri ve el yazmalarýnda tasvirleri olduðu tespit edilmiþtir. Sonuç olarak temsillerinin çok fazla olmamasýna karþýn, var olan örneklerde hagiografik ve dönem kaynaklarýnýn izlenmesinin yaný sýra dönem ve bölgeye ait üslup özelliklerinin de bulunduðu görülür.

Beliefs and religious practices related to martyrdom and sainthood have existed since the first periods of Christianity, and the nature of these practices was formed by the conditions of the Early Christian period in which believers were persecuted and subject to hardship and torture. During this time, the practicioners of Paganism, which was the most prevalent religion of the Roman Empire, violently suppressed all other religious movements. However, this repression only increased the resolve of these early Christians, who often made great sacrifices to protect their faith in the face of persecution, and thus paved the way for the subsequent spread of Christianity. Furthermore, this environment of persecution facilitated the creation of martyrs who sacrificed themselves for whom they saw to be the one true and holy God. The items left behind by these martyrs became sacred relics for believers who glorified in their lives and strove to keep their memories alive.
The subject of this study is Saint Plato, one of the most important saints of Galatia, who the lived in the Early Christian period and whose cult endured for centuries. Saint Plato was subjected to persecution during his life and reached the level of martyrdom upon his death. This study considers the role of Saint Plato in hagiographic sources and examines how he was depicted in Byzantine paintings. Although there are not many examples of such representation, which include icons, relics, murals and manuscripts from the end of the 6th century to the 14th century, consideration of the hagiographic sources demonstrates clear differences in the style of depiction according to the period and the region.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

19. yüzyýlýn sonlarýnda Ankara’da gayrimüslimlere ait toplam 14 ibadethane olduðu bilinmektedir. Bu yapýlar arasýnda Ermeni Katolik cemaatine ait Surp Gýðmes (Clement/Kleman), Surp Boðos-Bedros, Surp Pýrgiç kiliseleriyle, episkoposluk merkezi olarak kullanýlan Surp Asdvadzadzin (Meryem Ana) Katedrali ve Anarad Hýðutyun rahibelerince idare edilen bir manastýr bulunmaktadýr. Ancak, Ankara’daki Ermeni Katolik kiliseleri sayýlýrken, mezarlýk arsasý içerisinde bulunan þapelden hiç söz edilmemiþtir. Bu çalýþma, Ankara Ermeni Katolik cemaatine ait olan mezarlýk kompleksinin ve bünyesindeki pek bilinmeyen þapelin tarihine deðinirken, ayný zamanda bu kiliseye ibadet için gelen cemaatin 1935 yýlýndan sonra Azize Tereza Latin Katolik Kilisesine tabi oluþuna kýsaca deðinmeyi amaçlamýþtýr. 19. yüzyýlýn baþlarýnda Garabed Aða Týngýryan ve Hacý Ohannes Aða’nýn baniliðiyle Ermeni Katolik Mezarlýðý içerisine inþa edildiði düþünülen Ankara Ermeni Katolik Þapeli, Ankara’da 1916 yangýnýndan kurtularak Cumhuriyet döneminde kullanýmý devam edebilmiþ tek kilisedir. Söz konusu durum, sadece cenaze törenleri için inþa edilmiþ olan bu küçük kiliseyi olduðundan çok daha önemli kýlmaktadýr.
Bu baðlamda günümüze ulaþamayan Ermeni Katolik Mezarlýðý kompleksine ait dönem fotoðraflarý, video kayýtlarý, hava fotoðraflarý ve kadastro haritalarýnýn tespit edilmesi, yapýlarýn konumlarýnýn ve mimari özelliklerinin incelenmesine olanak saðlamaktadýr.

It is known that there were a total of fourteen places of worship belonging to Non-Muslims in the late 19th-century. Some of these structures were owned by the Armenian Catholic Community, namely Surp Gýmes (Clement) Church, Surp Bogos-Bedros Church, Surp Pýrgich Church and Surp Asdvadzadzin (Virgin Mary) Cathedral, the latter of which was used as a base for bishops and included a monastery managed by the Anarad Hýghutyun nuns. However, while the Armenian Catholic churches in Ankara were recorded, there was no mention of the chapel in the graveyard. This study aims to reveal briefly outline the history of the graveyard that belongs to the Ankara Armenian Catholic Community, and that of the barely known chapel which was positioned inside the field. After this church was closed in 1935, the community accepted the authority of the Latin Catholic Church of Sainte Therese and were obliged to offer their prayers to God in this church. In the early 19th-century, the Armenian Catholic Chapel in Ankara, which was thought to have been built alongside the Armenian Catholic Cemetery by Garabed Agha Tingirian and Haci Ohannes Agha, was the only church in Ankara that survived the 1916 fire and remained in use into the Republican period. This increases the status of this small church beyond being merely just a place were funerals were held in the late 19th-century.
The photographs of the period, along with video records, aerial photographs, and cadastral maps of the Armenian Catholic cemetery complex, which now no longer exist, helps us examine the location and the architectural significance of the buildings.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Çalýþma, özellikle Sümerbank ve Gima örneklerine yoðunlaþarak, Erken Cumhuriyet döneminden 1980’li yýllara kadar Ankara’da modern maðazacýlýðýn deðiþimine ve bu sürecin mekânsal yansýmalarýna bakmaktadýr. Süreç içerisinde üretilen maðazalar sadece Türkiye’de ekonomik ve sosyal tarih baðlamýnda, tüketim alýþkanlýklarýnýn nasýl deðiþtiðinin belgelenmesi anlamýnda deðil, mimarlýk ve tasarým tarihi baðlamýnda da, deðiþen siyasal, sosyal ve ekonomik koþullarýn ortaya koyduðu maðaza tasarýmlarýnýn ve bu maðazalardaki yaþam biçimlerinin karþýlaþtýrýlmasý adýna da önem taþýmaktadýr. Sürecin uzunluðu, süreç içerisindeki maðazalar, bu maðazalarýn sunduðu ürünler, bu ürünlerin tanýtýmý için oluþturan görsel/iþitsel/metinsel malzeme, maðazalarý tasarlayan mimarlar/iç mimarlar, maðazalarýn mimari nitelikleri ve bu maðazalarýn sunduðu mekânsal yaþam biçimleri düþünüldüðünde, Ankara’da modern maðazacýlýk alanýnda yapýlan çalýþmalarýn yeterli olmadýðý fark edilmektedir.
Bu kapsamda çalýþma, Erken Cumhuriyet döneminden 1980’li yýllara kadar deðiþen siyasal, sosyal ve ekonomik koþullarýn ne tür tüketim alýþkanlýklarý sunduðu ve Ankara’da mekânsal anlamda ne tür maðazalar ürettiðine bakmaktadýr. Maðazalarýn mimari projelerinin elde edilmesinin yanýnda, bu maðazalarý tasarlayan kiþilerle sözlü tarih görüþmesi yapýlmasý, bu kiþilerin kiþisel arþivlerinde yer alan belgelere ulaþýlmasý bu maðazalara iliþkin daha derinlemesine mekânsal bir analizi olanaklý kýlmaktadýr. Maðazalarýn mimari özellikleri kadar çalýþmanýn diðer bir amacý da süreç içerisinde bu maðazalar tarafýndan üretilen ya da bu maðazalarýn konu edildiði görse/iþitsel/metinsel malzemeye ulaþmaktýr. Sözü edilen zaman diliminde maðazalar zengin görsel/ iþitsel/metinsel malzemeler (gazete ilaný, broþür, poster, duyuru, ürün katalogu, indirim ve taksit kartlar, vb.) oluþturmuþtur. Benzer þekilde bu maðazalar pek çok filme ve edebiyat metnine de konu olmuþtur. Sinema filmleri maðazalarýn yapýldýðý dönemki iç mekânlarýný hatýrlamada, edebiyat metinleri de maðazalarýn sosyal ve kültürel yaþantýyla kurduklarý iliþkiyi kavramada önemli belgelerdir. Tüm bu malzemenin bir araya getirilmesiyle çalýþma, maðazalarýn mekânsal dönüþümüne iliþkin bütüncül bir yaklaþým oluþturmayý amaçlar.

This study concentrates on Sümerbank and Gima stores to examine changes in modern retailing in Ankara between the early Republican period and the 1980s. The aim is to document some spatial reflections on this process. The value of such a study is not only as a record of economic and social history, but also in the documentation of changing consumption habits over time. Furthermore, it is also significant, in terms of architectural and design history, to document how changes in political, social, and economical environment created different types of space, and how these spaces were experienced differently by their inhabitants. Considering the number of factors involved: the number of stores which appeared during the period, the variety of products offered by these stores, the audiovisual and textual materials created for the promotion of these products, the architects/interior architects who designed the stores, the architectural qualities of the stores and the spatial lifestyles they provided, one can say that the historiographical studies that focus on modern merchandising and retail design in Ankara over such an extended period are extremely limited.
In order to achieve the above aims, the study initially attempts to appreciate how the changing political, social, and economic environment created different consumption habits, as well as how this environment was envisioned in an architectural form. In addition to analyzing the spatial features of these stores through architectural drawings, the oral histories created by the designer of these spaces, and the access to the documents in their personal achieves, have allowed a more in-depth spatial analysis. In addition to an examination of the architectural features of the stores, another aim of the study is to utilize the audio-visual and textual material connected with these stores. During the aforementioned time period, the stores have built up a rich collection of audio-visual and textual materials (such as newspaper advertisements, brochures, posters, announcements, product catalogs, discounts, and installment cards). Similarly, stores have been the subject of many films and literary texts. Cinema films are particularly important resources in providing a record of the interior spaces of the stores when they were built, while literary texts are particularly useful in understanding the relationship that stores establish with social and cultural life. By bringing all these materials together, the text aims to bridge the gap between space and its related experiences, and thus create a more integrated approach to the spatial transformation of these stores.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Ankara’da bulunan Birinci Büyük Millet Meclisi binasý, 23 Nisan 1920’den, 18 Ekim 1924’e kadar Türkiye Parlamentosuna hizmet vermiþ bir binaydý. 1924’ten sonra Cumhuriyet Halk Fýrkasý genel merkezi olarak kullanýlmaya baþlanan bina, 1952’de Millî Eðitim Bakanlýðýna devredildi. Bina, 23 Nisan 1961’den, 1981’e kadar Birinci Büyük Millet Meclisi Müzesi adýyla faaliyetteydi. 1981’de yapýlan düzenlemeyle birlikte adý Kurtuluþ Savaþý Müzesi olarak deðiþtirildi ve bina günümüze kadar bu þekilde hizmet vermeye devam etti. Bugün bu müzede yer alan ve üzerinde “Türkiye Büyük Millet Meclisi Ordularý Baþkumandanlýðý” ve “Türkiye Büyük Millet Meclisi Reisi Mustafa Kemal” yazýlý iki mühür sergilenmektedir. Mühürlerden birincisi Millî Mücadele ordusunu, ikincisi ise Millî Mücadele Meclisini temsil etmektedir. Bugünden bakýlýrsa, Baþkumandanlýk mührü Millî Mücadele’nin 100. yýlýný [2019], Meclis Reisliði mührü ise Türkiye Büyük Millet Meclisinin 100. yýlýný [2020] temsil etmektedir. Söz konusu mühürler, tek parti döneminin en belirgin isimlerinden biri olan Recep Peker tarafýndan 1920’lerin baþýndan, 1940’lara kadar muhafaza edilmiþti. Peker, 3 Nisan 1942’te Mecliste yapmýþ olduðu bir konuþmada, Mustafa Kemal Paþa’nýn Baþkumandanlýk ve Meclis Reisliði mühürlerinin kendisinde olduðunu açýklamýþtý. Peker 1920’de Heyeti Temsiliye çalýþmalarýna katýlmýþ ve Türkiye Büyük Millet Meclisi açýlýnca Baþkâtiplik görevine getirilmiþ bir isimdi. Mustafa Kemal Atatürk ile olan yakýnlýðý ise Ankara’ya geldiði 4 Þubat 1920’den, son görüþme tarihi olan 5 Nisan 1938’e kadar sürmüþtü. Peker’in en dikkat çekici özelliði, Atatürk’e ve dolayýsýyla Kemalizm’e olan sarsýlmaz duygu ile baðlýlýðýydý. Millî Mücadele’nin hatýrasý olan bu iki mührü yirmi yýldan uzun süre boyunca saklamasý bu baðlýlýðýn en önemli sebebiydi. Çalýþmada, Kurtuluþ Savaþý Müzesi’nde sergilenmekte olan Baþkumandanlýk ve Meclis Reisliði mühürlerinin muhafaza edilme, ortaya çýkýþ ve sergilenme öyküsü ele alýnacaktýr.

The First Grand National Assembly Building, Ankara, was the home of the Turkish Parliament between April 23, 1920 and October 18, 1924. The building was then used as the Republican People’s Party headquarters until it was given to the Ministry of National Education in 1952. It was actively used as the First Grand National Assembly Museum between April 23, 1961 and 1981. Following an arrangement made in 1981, the name of the museum was changed to The War of Independence Museum, and it remains so today. There are two seals on permanent exhibition at the museum with the inscriptions “The Supreme Military Command of the Armed Forces of Grand National Assembly of Turkey” and “President of Grand National Assembly of Turkey, Mustafa Kemal”. The first seal commemorates the National Military Campaign during the War of Independence and the second is from the National Assembly of this period. As of the time of writing, the seal of the Supreme Military Command represents the 100th anniversary [2019] of the National Struggle for Independence, and the seal of President of Grand National Assembly represents the 100th anniversary [2020] of the Grand National Assembly of Turkey. The aforementioned seals were cared for from the early 1920s to the 1940s by Recep Peker, one of the most prominent names of the single-party era. In one of his speeches made in the Parliament on April 3, 1942, Peker announced that he held the seals of Mustafa Kemal Pasha’s Supreme Military Command and President of Grand National Assembly. Peker was part of the Representative Committee of 1920 and was promoted to the position of First Secretary upon the founding of the Grand National Assembly of Turkey. His close relationship with Mustafa Kemal Atatürk lasted from February 4, 1920, the date of his arrival in Ankara, until the date of their last meeting on April 5, 1938. Peker is well known for his firm devotion to Atatürk and therefore to Kemalism, and it was this devotion that led him to carefully preserve the aforementioned seals, commemorating the National Campaign for Independence, for more than twenty years. In this article, the story of the preservation, unveiling and display of the Seals of Supreme Military Command and President of Grand National Assembly, which are exhibited in the War of Independence Museum, is investigated.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Cumhuriyet’in ilanýndan sonra önemli bir kültürel merkez hâline gelen Ankara, o günden bugüne birçok aydýnýmýzýn uðrak yeri olmuþtur. Kimi resmî bir görevle kimi sadece gezip görmek amacýyla þehre gelen aydýnlarýmýzýn çoðu Ankara’yla ilgili izlenimlerini bir þekilde yazýya aktarmýþlardýr. Bu aydýnlarýmýzdan birisi de Ercüment Ekrem Talu’dur. Bu yazýda, Talu’nun Ankara hakkýnda yazdýðý 20 yazýsý ve bir þiirinden hareketle bu þehir hakkýndaki izlenimleri deðerlendirilmiþtir. Ercüment Ekrem’le ilgili çalýþmalarda bu yazýlardan 12 tanesine hiç dikkat çekilmemiþtir. En erken tarihlisi 1928 yýlýna ait olan bu metinlerin sonuncusu 1939’da yayýmlanmýþtýr. Ercüment Ekrem’in Ankara’ya ilk geliþi ise 1920’dir. Dolayýsýyla bu metinlerde kaba bir hesapla Ankara’nýn 1920’den 1940’a kadar geçirdiði dönüþümün anlatýldýðýný söyleyebiliriz. Bu anlamda Ercüment Ekrem’in metinleri Ankara ve Cumhuriyet tarihi açýsýndan önemli bir kaynak niteliði taþýmaktadýr.

Ankara has been frequently visited by many intellectuals since it became an important cultural center after the founding of the Republic. While some of these intellectuals came to the city on official missions, and some came just to see the new capital, there are many different accounts of their observations. One intellectual who visited Ankara is Ercüment Ekrem Talu. In this article, 20 examples of Ercüment Ekrem’s writing about Ankara, as well as one poem, are evaluated to gauge his impressions of the city. 12 of these works are currently neglected in the current literature on Ercüment Ekrem. This series of texts, the earliest of which dates back to 1928, was published upon their completion in 1939, while Ercüment Ekrem’s first visit to Ankara was in 1920. We can therefore conclude that these texts provide a general account of the transformation of Ankara from 1920 to 1940, and that the texts of Ercüment Ekrem are clearly an important source for the history of both Ankara and the Republic.

Makale Özeti | Tam Metin PDF